Wat is het toch stil op je LinkedIn sinds de zomer!
Klopt … Wel op LinkedIn, niet qua werk.
Na de zomervakantie kon ik gelijk vol aan de bak voor het landelijke Aanjaagteam Wonen, Welzijn en Zorg voor Ouderen. (Ligt het aan mij, of lijkt het wel of sinds de coronaperiode alle activiteiten voor de rest van het jaar al vóór de herfstvakantie afgerond moeten zijn?) In mijn geval betekent dat in ieder geval een agenda vol afspraken. Hoofdzakelijk in Overijssel en Gelderland en af en toe een bezoekje aan Den Haag.
Onlangs, op een maandagochtend, ’s morgens in de vroegte, bezocht ik het gemeentehuis van Harderwijk waar wethouder Edwin Enklaar zich als coördinerend wethouder en ambassadeur voor de regio Noord-Veluwe met succes sterk maakt voor het versnellen van de uitvoering van woon-zorgprojecten voor ouderen.
Naast mij, op een bankje in de wachtruimte, zat de plaatselijke postbode te wachten op zijn beurt. Wie mij een beetje kent, weet dat ik een zwak heb voor postbodes. Niet in de laatste plaats omdat ze vaak stille signaleerders zijn van mensen bij wie de gordijnen al meer dan een dag gesloten zijn, bijvoorbeeld omdat ze in huis gevallen zijn.
Deze Harderwijkse postbode bezocht het gemeentehuis voor een nieuw paspoort en heb ik toegevoegd aan mijn lijst met favorieten. Ondanks het vroege tijdstip raakten we uitgebreid aan de praat over Harderwijk. Over de ouderenwoningen die er op sommige plekken al wel zijn, maar dat het er in totaal toch nog veel te weinig zijn. Na zijn vraag of ik wel netjes genoeg gekleed was voor een gesprek met de wethouder, kwam hij tot de ontdekking dat hij zijn oude paspoort vergeten was. Shit, weer naar huis …
Afijn. Toen ik een uur later – na mijn afspraak – het gemeentehuis weer uitstapte, liep ik diezelfde postbode tegen het lijf. Met een brede glimlach en zijn nieuwe paspoort in de hand. Hij vroeg of mijn gesprek met de wethouder goed was gegaan en wenste me veel succes met mijn bijdrage aan meer ouderenwoningen in Noord-Veluwe. Dat betekende namelijk dat ook zijn werk zou blijven bestaan.
Win-win, dacht ik, want ik weet zeker dat deze postbode met alle liefde én een big smile een oogje in het zeil zal houden bij de toekomstige ouderen in deze woningen.